Je coming-out is niet alleen vertellen aan je omgeving wie je bent en tot wie je je aangetrokken voelt. Je kan ook eindelijk openlijk jezelf zijn. “Voor mijn coming-out was ik verlegen en in mezelf gekeerd. Eens ik het gezegd had tegen mijn familie en vrienden, viel er een last van mijn schouders”, getuigt Jules Pasdelou (24).
Door Lauren van der Pas
Jules Pasdelou is student Engels aan de Universiteit in Brest en assistent-professor aan Bowdoin College in Brunswick, VS. Hij maakte al deel uit van verschillende LGBT+-verenigingen over heel de wereld. In het Bretoense West-Up en The DC Center for LGBT in Washington werkte Jules mee aan een tolerantere maatschappij waarin de LGBT+-gemeenschap haar welverdiende plaats toe-eigent.
Jules heeft een drukbezette agenda, maar hij weet nog net wat tijd te maken tussen twee lessen in. Hij wil me zijn verhaal vertellen over de zoektocht naar zichzelf en daar offert hij graag zijn pauze voor op.
Ik zal meteen met de deur in huis vallen: hoe identificeer jij je?
(lacht) “Wel, dat is een super interessante vraag. Ik heb me altijd geïdentificeerd als homoseksueel, maar mijn zoektocht en studie hebben me meer en meer gedreven om verder te zoeken. Zelfs vandaag had ik lessen over de ontleding van de mannelijkheid en de LGBT+-literatuur in de VS.”
“Ik las onder andere ook boeken van de filosofe Judith Butler en ik ben tot het besef gekomen dat gender een sociale constructie is. Ik stel me daarom nog steeds vragen bij mijn eigen gender en seksualiteit. Eigenlijk zijn gender en seksualiteit voortdurend in beweging en ik sluit me aan bij die beweging.”
“Ik stel me nog steeds vragen bij mijn eigen gender en seksualiteit”
Ben jij dan nog op zoek naar wie je bent?
“Ik weet dat ik me vandaag identificeer als gay en als man, maar ik denk dat dat zeker kan veranderen. Toen ik 15 jaar was, begon ik me vragen te stellen over mijn seksualiteit. Mijn zoektocht is in verschillende stappen gebeurd: ik heb me altijd wel wat anders gevoeld dan anderen en wist niet goed waarom. Op een bepaald moment dacht ik dat ik biseksueel was. Tegen mijn 17de begon ik door te hebben dat ik gay was, de derde stap.”
Heeft dat proces je jeugd beïnvloed?
“Voor mijn coming-out was ik helemaal anders: verlegen en introvert. In het middelbaar voelde ik me soms heel alleen. Ik was de enige homo op school en ik kan me nog goed herinneren hoe een jongen naar me riep: “Toi, tu es le pédé du Bahut!” Wat zoveel betekent als “Jij bent de flikker van de school.” Er waren zo wel van die opmerkingen, maar ik geloof dat de meesten mijn seksualiteit accepteerden.”
“Tegenwoordig zitten we in een overgangsfase. Ik geef en volg les op Bowdoin College en ik zie hoe open de studenten zijn over hun gender en seksualiteit. Veel meer mensen behoren openlijk tot de LGBT+-gemeenschap. Dat was nog helemaal niet het geval toen ik 15 jaar was. We maken vooruitgaan en evolueren.”
“Vandaag zijn jongeren veel meer gesensibiliseerd en open over dit onderwerp door alle online platformen, zoals Facebook, Instagram en TikTok. De TikTok-boys van nu zijn de nieuwe mannelijkheid aan het definiëren. Ze tonen dat ze gevoelig zijn, dat ze dansen, zich met mode bezig houden… Films, series en sociale media helpen ons op weg naar een nieuw ideaal, vrijheid eigenlijk.”
“De TikTok-boys van nu definiëren de nieuwe mannelijkheid”
Had jij graag zulke platformen gehad toen jij opgroeide?
“Ja (zucht). Ik weet nog zeer goed wanneer de serie Queer as Folk uitkwam. In die serie zijn alle personages homoseksueel, dus dat was zeer aangrijpend. Ik denk dat ik dat meer nodig had. Representatie in de media, in series en films zorgt ervoor dat er een normalisering komt in het echte leven.”
“Het hoeft ook niet altijd over sociale media te gaan. Mijn ouders zijn bevriend met een homoseksueel koppel. Ze waren niet per se een voorbeeld voor me, maar ze toonden me wel dat twee mannen een koppel kunnen vormen en kunnen samenwonen. Dat is echt belangrijk voor mij geweest. Het gaat er vooral om dat ze ‘normale’ mensen waren, dat heeft mijn blik veranderd.”
Hoe is jouw coming-out verlopen?
“Het was heel erg moeilijk, niet per se om het te zeggen, maar vooral het proces ernaar toe. Langs de andere kant was het echt een opluchting, een verlossing. Nadat ik het voor de eerste keer gezegd had, viel er een enorm gewicht van mijn schouders. Ik vertelde het mijn beste vriendin van toen als eerst, omdat ik haar heel erg vertrouwde. Ik wist dat ze me niet zou veroordelen. Toen zij er normaal op reageerde en het oké vond, vertelde ik het de volgende persoon. Zo heb ik beetje bij beetje die cirkel van mensen vergroot.”
“Ik besef dat ik enorm veel geluk heb. Ik ben opgegroeid in een geprivilegieerd milieu, mijn ouders en familie waren klaar om te horen dat ik homoseksueel was. Mijn moeder nam het bijvoorbeeld zeer goed op. Bij velen is dat niet het geval, dus daarin mag ik mezelf gelukkig prijzen.”
Wat betekent het voor jou om deel uit te maken van de LGBT+-gemeenschap?
“Het is zo’n mooie en open gemeenschap. Niemand beoordeelt elkaar en er is er zo veel diversiteit binnen de gemeenschap. Ik heb de indruk dat evenementen zoals Pride en de specifieke locaties zoals homobars en verenigingen overladen zijn met wederzijdse hulp. De LGBT+-gemeenschap zit vol kunst, film, televisie, Prides en verenigingen. Ik denk dat al die krachten samengebundeld voor een steeds mooiere toekomst zullen zorgen.”