Badmintonkampioene Flore Vandenhoucke over LGBT+ in de topsport
Topsporters worden veel gevolgd en bekritiseerd, dat maakt het soms moeilijker om uit de kast te komen in de spotlights. Flore Vandenhoucke (26) is Belgisch kampioene badminton en had schrik om weer de zoveelste LGBT+-persoon te zijn.
Reisde je vaak naar andere landen waar de LGBT+-community een taboe is?
“Ja, maar ik was toen nog niet uit de kast, dus ik moest me nog geen zorgen maken. Ik ken een Deens koppel dat samen badminton speelt. Zij kwamen pas in het laatste jaar van hun carrière uit de kast. Dat komt omdat ze vaak in Azië speelden, daar ligt het LGBT+-thema nog heel gevoelig.”
“Toen ze ons zagen, hadden ze het meteen door”
Wanneer heb je aan je omgeving verteld dat je lesbisch bent?
“Toen ik 22 jaar was, kwam ik uit de kast bij mijn familie en vrienden. De reacties waren super enthousiast. In de sportwereld ben ik nooit ‘echt’ uit de kast gekomen. Ik bracht mijn toenmalige vriendin mee naar een toernooi, en iedereen had het meteen door toen ze ons zagen.”
Had je schrik om als topsporter LGBT+ te zijn?
“Ik had echt schrik om uit de kast te komen in de sportwereld. Niet persé voor de negatieve reacties, want in de sport zijn er veel LGBT+-personen. Maar dat maakte het voor mij juist moeilijk. Op de topsportschool waren 90 % van de leerlingen LGBT+. Dan dacht ik: ‘oh nee ik wil niet de next-in-line zijn. Dan gaan ze er mopjes over maken.’ Geen lelijke mopjes, want niemand had er een probleem mee. Maar toch.
Toen ik uiteindelijk uit de kast kwam, hoorde ik vaak ‘ja…ik ook’. Het stoorde me dat ik weer de volgende LGBT+-persoon was in de sport. Anderen vonden dat raar, omdat dat het voor hen net makkelijker maakte. Bij mij was het juist omgekeerd. Nu kijk ik erop terug en denk ik: “waarom had ik daar zo’n schrik voor?”. ”
“Als individuele sporter moet je enkel naar jezelf kijken”
Wat vind je ervan dat in sommige sporten de LGBT+-community beter geaccepteerd wordt dan in andere sporten?
“Het verschilt heel hard van sport tot sport. Bij mannenvoetbal worden LGBT+-personen minder geaccepteerd dan bij vrouwenvoetbal. Maar ook als je bij een vrouwelijke basketploeg als enige uit de kast komt, zou dat moeilijk zijn. Bij groepssporten kijk je naar je ploeg. Maar ik, als individuele sporter, moet enkel naar mezelf kijken.”
Wat wil je zeggen tegen jonge LGBT+-sporters die twijfelen om in de sportwereld door te breken vanwege hun geaardheid?
“Je moet in de eerste plaats altijd aan jezelf denken. Je gaat altijd haters hebben. Ik heb waarschijnlijk ook veel haters, maar dat is mijn probleem niet. Je kan nooit iedereen in je ‘team’ hebben. Je moet doen wat je gelukkig maakt. Als dat uit de kast komen is, dan moet je dat doen. Je moet alle zorgen loslaten en het gewoon doen.”
Door Noa Van Hoeydonck