Danté amuseert zich in haar voetbalploeg
Groepssporten zijn uitdagender voor LGBT+-personen door de reacties van de teamgenoten. Danté (20) speelt voetbal in een vrouwenploeg, een hechte groep. En lang niet alle speelsters zijn LGBT+.
“Toen ik begon met voetballen, zeiden mijn ouders me dat ik lesbisch zou worden, omdat anderen in de voetbalploeg LGBT+ zijn. Dat is dan ook ‘toevallig’ gebeurd. Ik had een meisje leren kennen in mijn ploeg, waar ik een goede band mee kreeg. We zijn zelfs een tijdje samen geweest en toen dacht ik de eerste keer na over mijn geaardheid.
In de ploeg zitten ook een paar koppels. Dat kan leuk zijn. Maar als ze uit elkaar gaan, kan dat voor verdeeldheid zorgen. Toen een koppel uit elkaar ging, waren er twee kanten in de ploeg. Bij een ander koppel is de ene naar een andere ploeg gegaan. Het is natuurlijk niet leuk als je ziet dat je ex-vriendin goed overeenkomt met iemand anders.”
“Zoals mijn mama in het begin zei dat ik lesbisch ‘ging worden’, dat is zo’n cliché in het vrouwenvoetbal. Ik snap ergens waarom ze dat denken, want ongeveer 70 % van mijn ploeg is LGBT+. Maar als de meerderheid van de ploeg LGBT+ is, betekent dat niet automatisch dat iedereen het is. Vrouwen in voetbal worden vaak over dezelfde kam geschoren.”
“Als ploeg doen we veel samen. We douchen samen, we kleden ons samen om en wat zeker niet kan missen zijn de café-uitstapjes. Bij het douchen babbelen we er op los. Voor de hetero meisjes is dat geen enkel probleem om samen te douchen. Op café kan er soms eens een meisje uit het niets zeggen dat ze lesbisch of bi is. Dan schrikken we even, als we het niet zagen aankomen. Maar daarna zijn we net als kippen zonder kop blij voor elkaar.”
Door Noa Van Hoeydonck