Talitha (20) durft sinds de moord op David in Beveren niet meer hand in hand lopen met haar vriendin. Ze vraagt zich constant af of andere mensen het wel oké vinden dat ze affectie toont in het openbaar.
Ben je geschrokken van de gaybashing op David?
“Ja, ik werd echt even met mijn neus op de feiten gedrukt dat zo’n dingen gebeuren. Ik denk ook dat het zeker een invloed zal hebben op de manier waarop ik nu de komende weken met haar in het openbaar ga komen. Ik snap gewoon niet waarom mensen er nog altijd zo’n probleem van maken, je kiest toch zelf niet op wie je verliefd wordt.”
Je bent al vier jaar samen met je vriendin. Heb je daarvoor ook relaties gehad met jongens, of wist je eigenlijk redelijk snel dat je op meisjes valt?
“In de lagere school was ik van het eerste tot het zesde leerjaar ‘samen’ met een jongen. Een echte relatie kan je dat niet noemen want we hebben zelfs nooit handen vastgehouden of elkaar gezien buiten school. In het middelbaar heb ik geen relaties gehad, tot ik in het zesde jaar met een ander meisje begon te sturen. Toen besefte ik dat ik misschien wel op meisjes viel, maar ik wou het echt nog niet toegeven aan mezelf. Daarna heb ik Noa leren kennen en zij is mijn eerste echte relatie.”
Heeft het heel lang geduurd voor je aan jezelf hebt willen toegeven dat je op meisjes valt?
“Ja. Toen ik met dat meisje aan het sturen was, voelde ik het wel, maar ik stak het weg. Het eerste jaar dat ik samen was met Noa wist niemand dat. Ik wou niet accepteren dat ik op meisjes kon vallen en ik dacht zelfs dat ik misschien toch nog op jongens zou vallen. Dat heeft toen wel een slechte invloed op onze relatie gehad. Het heeft echt een dik jaar geduurd voor ik kon zeggen ‘oké, ik ben nu echt blij dat ik op meisjes val.’”
Heb je enig idee waarom je het zo moeilijk vond om dat aan jezelf toe geven?
“Goh. Ik maak me sowieso veel zorgen over wat anderen denken. Ik wist wel dat iedereen in mijn familie er heel goed mee zou omgaan, dus ik was niet bang voor wat mijn omgeving zou denken. Het was eerder de angst om buiten ‘de norm’ te vallen in de maatschappij. Ik wou allesbehalve speciaal zijn. Mijn angst voor de maatschappij en reacties van anderen waren de grootste redenen dat ik het daar zo moeilijk mee had.”
Denk je dat het moeilijker is om in deze maatschappij een relatie te hebben met iemand van hetzelfde geslacht?
“Voor mij wel. Mijn hart zegt altijd ‘ik wil haar hand vasthouden en haar eens een knuffel geven in het openbaar’, maar mijn hoofd zegt ‘nee, want dan gaan anderen je raar bekijken’. Als we bijvoorbeeld een groepje jongeren passeren is er de onuitgesproken regel dat we onze handen direct loslaten. Er zijn altijd mensen die er geen probleem mee hebben, maar er moet maar eens iemand tussen zitten die iets gemeens roept.”
Heb je het al eens meegemaakt dat er iemand iets naar jullie heeft geroepen of dat jullie bepaalde blikken kregen?
“Dat ze nog eens extra omkijken, gebeurt wel vaak. Toen ik een keer met dat meisje waar ik in het zesde mee stuurde, had afgesproken, zaten we naast elkaar op een bankje toen er jongens naar ons riepen dat we vuile meisjes waren. We deden niet eens iets en toch riepen ze dat naar ons, daar schrok ik toen wel van.”
Ik denk dat je als hetero vaak niet ziet hoe groot het probleem van homofobie nog is. Valt jou dat harder op?
“Ja, misschien wel. Als ik twee jongens of twee meisjes over straat zie lopen, merk ik dat ze voorzichtiger zijn dan heterokoppels, maar dat hangt waarschijnlijk heel fel af van persoon tot persoon. Er zullen ook koppels zijn die daar niet om geven en gewoon hun ding doen, ongeacht rare blikken of commentaar. Maar op Twitter zie ik bijvoorbeeld wel vaak mensen die zeggen dat ze niet met hun partner hand in hand over straat durven lopen. Ik vind dat je mensen gewoon zichzelf moet laten zijn, ze doen daar niemand pijn mee.”
Enkel de mensen die jou echt kennen, weten dat je een relatie hebt met een meisje. Vind je het moeilijk dat andere mensen dat nu ook gaan weten? Moet je daar een bepaalde knop voor omdraaien?
“Ja, het is wel een grote stap, want veel mensen op school weten het niet eens. Misschien is het ook weer gewoon de angst voor wat ze dan gaan denken en of ze mij nu anders zouden behandelen. Enerzijds is het sowieso wel een knop omdraaien dat het nu op het internet staat, maar anderzijds vind ik het wel makkelijk om het zo te doen, dan dat ik het hun persoonlijk zou moeten vertellen.”
Door Fenne Verbeeck